زمان ترومبین (TT) و زمان پروترومبین (PT) معمولاً از شاخص‌های تشخیص عملکرد انعقاد استفاده می‌شوند، تفاوت بین این دو در تشخیص فاکتورهای انعقادی مختلف نهفته است.

زمان ترومبین (TT) نشانگر زمان مورد نیاز برای تشخیص تبدیل پروترومبین پلاسما به ترومبین است.عمدتاً برای ارزیابی وضعیت فعالیت فیبرینوژن و فاکتورهای انعقادی I، II، V، VIII، X و XIII در پلاسما استفاده می شود.در طی فرآیند تشخیص، مقدار مشخصی پروترومبین بافتی و یون های کلسیم اضافه می شود تا پروترومبین موجود در پلاسما به ترومبین تبدیل شود و زمان تبدیل اندازه گیری می شود که مقدار TT است.

زمان پروترومبین (PT) شاخصی برای تشخیص فعالیت فاکتورهای انعقاد خون در خارج از سیستم انعقاد خون است.در طی فرآیند تشخیص، مقدار معینی از ترکیب فاکتورهای انعقادی (مانند فاکتورهای انعقادی II، V، VII، X و فیبرینوژن) برای فعال کردن سیستم انعقادی اضافه می‌شود و زمان تشکیل لخته اندازه‌گیری می‌شود که مقدار PT است.مقدار PT منعکس کننده وضعیت فعالیت فاکتور انعقادی در خارج از سیستم انعقادی است.

لازم به ذکر است که هر دو مقدار TT و PT معمولاً شاخص هایی برای اندازه گیری عملکرد انعقاد هستند، اما این دو نمی توانند جایگزین یکدیگر شوند و شاخص های تشخیص مناسب باید با توجه به شرایط خاص انتخاب شوند.در عین حال، باید توجه داشت که تفاوت در روش‌های تشخیص و معرف‌ها ممکن است بر دقت نتایج تأثیر بگذارد و باید به عملیات استاندارد در عمل بالینی توجه شود.