PT در پزشکی به معنای زمان پروترومبین است و APTT به معنای زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده در پزشکی است.عملکرد انعقاد خون بدن انسان بسیار مهم است.اگر عملکرد انعقاد خون غیرطبیعی باشد، ممکن است منجر به ترومبوز یا خونریزی شود که ممکن است به طور جدی جان بیمار را به خطر بیندازد.نظارت بالینی مقادیر PT و APTT می تواند به عنوان استانداردی برای استفاده از برخی داروهای ضد انعقاد در عمل بالینی مورد استفاده قرار گیرد.اگر مقادیر اندازه گیری شده بیش از حد بالا باشد، به این معنی است که دوز داروهای ضد انعقاد باید کاهش یابد، در غیر این صورت خونریزی به راحتی رخ می دهد.

1. زمان پروترومبین (PT): یکی از شاخص های حساس تر سیستم انعقاد خون انسان است.طولانی کردن زمان برای بیش از 3 ثانیه در عمل بالینی معنادارتر است، که می تواند نشان دهد که آیا عملکرد انعقادی برون زا طبیعی است یا خیر.به طور کلی طولانی شدن آن در کمبود فاکتور انعقادی مادرزادی، سیروز شدید، نارسایی کبد و سایر بیماری ها دیده می شود.علاوه بر این، دوزهای بیش از حد هپارین و وارفارین نیز ممکن است باعث طولانی شدن PT شود.

2. زمان ترومبوپلاستین جزئی فعال شده (APTT): این عمدتاً شاخصی است که عملکرد انعقاد خون درون زا را در عمل بالینی منعکس می کند.طولانی شدن قابل توجه APTT عمدتاً در کمبود فاکتور انعقادی مادرزادی یا اکتسابی مانند هموفیلی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک دیده می شود.اگر دوز داروهای ضد انعقاد استفاده شده به دلیل ترومبوز غیر طبیعی باشد، باعث طولانی شدن قابل توجه APTT نیز می شود.اگر مقدار اندازه‌گیری شده پایین است، بیمار را در حالت انعقاد بیش از حد، مانند ترومبوز ورید عمقی، در نظر بگیرید.

اگر می خواهید بدانید که آیا PT و APTT شما طبیعی هستند یا خیر، باید محدوده طبیعی آنها را مشخص کنید.محدوده طبیعی PT 11-14 ثانیه و محدوده طبیعی APTT 27-45 ثانیه است.طولانی شدن PT بیش از 3 ثانیه اهمیت بالینی بیشتری دارد و طولانی شدن APTT بیش از 10 ثانیه دارای اهمیت بالینی قوی است.