در شرایط عادی، جریان خون در شریان ها و سیاهرگ ها ثابت است.هنگامی که خون در یک رگ خونی لخته می شود، ترومبوز نامیده می شود.بنابراین، لخته شدن خون می تواند هم در شریان ها و هم در سیاهرگ ها ایجاد شود.

ترومبوز شریانی می تواند منجر به انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی و غیره شود.

 

ترومبوز وریدی می تواند منجر به ترومبوز وریدی اندام تحتانی، آمبولی ریه و غیره شود.

 

داروهای ضد ترومبوز می توانند از لخته شدن خون جلوگیری کنند، از جمله داروهای ضد پلاکت و ضد انعقاد.

 

جریان خون در شریان سریع است، تجمع پلاکت ها می تواند یک ترومبوز ایجاد کند.سنگ بنای پیشگیری و درمان ترومبوز شریانی ضد پلاکتی است و در مرحله حاد نیز از ضد انعقاد استفاده می شود.

 

پیشگیری و درمان ترومبوز وریدی عمدتاً بر ضد انعقاد متکی است.

 

داروهای ضد پلاکتی که معمولاً برای بیماران قلبی عروقی استفاده می شود شامل آسپرین، کلوپیدوگرل، تیکاگرلور و غیره است. نقش اصلی آنها جلوگیری از تجمع پلاکت ها و در نتیجه جلوگیری از ترومبوز است.

 

بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب نیاز به مصرف طولانی مدت آسپرین دارند و بیماران مبتلا به استنت یا انفارکتوس میوکارد معمولاً نیاز به مصرف همزمان آسپرین و کلوپیدوگرل یا تیکاگرلور به مدت 1 سال دارند.

 

داروهای ضد انعقاد رایج برای بیماران قلبی عروقی مانند وارفارین، دابیگاتران، ریواروکسابان و غیره عمدتاً برای ترومبوز وریدی اندام تحتانی، آمبولی ریه و پیشگیری از سکته مغزی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی استفاده می شود.

 

البته روش های ذکر شده فقط روش های پیشگیری از لخته شدن خون با دارو هستند.

 

در واقع مهم ترین نکته برای پیشگیری از ترومبوز، سبک زندگی سالم و درمان بیماری های زمینه ای مانند کنترل عوامل خطر مختلف برای جلوگیری از پیشرفت پلاک های آترواسکلروتیک است.