زمان پروترومبین (PT) به زمان لازم برای انعقاد پلاسما پس از تبدیل پروترومبین به ترومبین پس از افزودن مقدار اضافی ترومبوپلاستین بافتی و مقدار مناسبی از یون های کلسیم به پلاسمای دارای کمبود پلاکت اشاره دارد.زمان پروترومبین بالا (PT) یعنی طولانی شدن زمان ممکن است به دلایل مختلفی مانند عوامل انعقادی غیر طبیعی مادرزادی، فاکتورهای انعقادی غیرطبیعی اکتسابی، وضعیت غیر طبیعی ضد انعقاد خون و غیره ایجاد شود. تجزیه و تحلیل اصلی به شرح زیر است:

1. عوامل انعقادی مادرزادی غیر طبیعی: تولید غیر طبیعی هر یک از فاکتورهای انعقادی I، II، V، VII و X در بدن منجر به طولانی شدن زمان پروترومبین (PT) می شود.بیماران می توانند فاکتورهای انعقادی را تحت راهنمایی پزشکان برای بهبود این وضعیت تکمیل کنند.

2. فاکتورهای انعقادی اکتسابی غیر طبیعی: بیماری های شایع کبدی، کمبود ویتامین K، هیپرفیبرینولیز، انعقاد داخل عروقی منتشر و غیره، این عوامل منجر به کمبود فاکتورهای انعقادی در بیماران و در نتیجه طولانی شدن زمان پروترومبین (PT) می شود.برای درمان هدفمند باید علل خاصی را شناسایی کرد.به عنوان مثال، بیماران مبتلا به کمبود ویتامین K را می توان با مکمل ویتامین K1 داخل وریدی درمان کرد تا زمان پروترومبین را به حالت عادی بازگرداند.

3. حالت ضد انعقاد خون غیر طبیعی: در خون مواد ضد انعقاد وجود دارد یا بیمار از داروهای ضد انعقاد مانند آسپرین و سایر داروها استفاده می کند که دارای اثرات ضد انعقادی هستند که بر مکانیسم انعقاد تاثیر گذاشته و زمان پروترومبین (PT) را طولانی می کند.توصیه می شود بیماران داروهای ضد انعقاد را تحت نظر پزشکان قطع کرده و به سایر روش های درمانی روی آورند.

زمان پروترومبین (PT) که بیش از 3 ثانیه طولانی شود، اهمیت بالینی دارد.اگر فقط بیش از حد بالا باشد و به مدت 3 ثانیه از مقدار طبیعی تجاوز نکند، می توان آن را از نزدیک مشاهده کرد و معمولاً نیازی به درمان خاصی نیست.اگر زمان پروترومبین (PT) برای مدت طولانی طولانی شود، لازم است که علت خاص را بیشتر کشف کرده و درمان هدفمند را انجام دهید.