D-dimeer is afgelei van die verknoopte fibrienklont wat deur plasmien opgelos is.Dit weerspieël hoofsaaklik die litiese funksie van fibrien.Dit word hoofsaaklik gebruik in die diagnose van veneuse trombo-embolisme, diepveneuse trombose en pulmonale embolisme in kliniese praktyk.D-dimeer kwalitatiewe toets is negatief, indien kwantitatiewe toets minder as 200μg/L moet wees.

Verhoogde D-dimeer of positiewe toetsresultate word dikwels gesien in siektes wat verband hou met sekondêre hiperfibrinolise, soos hiperkoaguleerbare toestand, verspreide intravaskulêre stolling, niersiekte, orgaanoorplantingverwerping en trombolitiese terapie.Daarbenewens, wanneer daar geaktiveerde trombose in die liggaam se bloedvate is, of siektes wat met fibrinolitiese aktiwiteit gepaardgaan, sal D-dimeer ook aansienlik verhoog word.Algemene siektes soos miokardiale infarksie, pulmonale embolisme, onderste ledemaat diepveneuse trombose, serebrale infarksie Ens.;sommige infeksies, chirurgie, tumorsiektes en weefselnekrose lei ook tot verhoogde D-dimeer;daarbenewens kan sommige menslike outo-immuun siektes, soos rumatiese endokarditis, rumatoïede artritis, sistemiese Lupus erythematosus, ens., ook verhoogde D-dimeer veroorsaak.

Benewens die diagnose van siektes, kan die kwantitatiewe opsporing van D-dimeer ook die trombolitiese effek van geneesmiddels in die kliniese praktyk kwantitatief weerspieël.Aspekte van siektes, ens., is almal nuttig.

In die geval van verhoogde D-dimeer loop die liggaam 'n hoë risiko van trombose.Op hierdie tydstip moet die primêre siekte so gou moontlik gediagnoseer word, en die trombosevoorkomingsprogram moet volgens die DVT-telling begin word.Sommige middels kan gekies word vir antistollingsterapie, soos onderhuidse inspuiting van lae molekulêre gewig heparien kalsium of rivaroxaban, wat 'n sekere voorkomende effek op die vorming van trombose het.Diegene met trombotiese letsels moet trombolitiese gewas so gou as moontlik binne die goue tyd, en Periodiek hersien D-dimeer.